Spanje Galicië

06-12-2025

Spanje Galicië 13 november-19 november 2025 met copine Jeanine

Reisverhalen van een Zwerfkat...dit is geen artikel, enkel dagboek! Met nuttige informatie, persoonlijke ervaringen en ludieke opmerkingen. Wees mijn compagnon de route. Lees en kijk alsof je er zelf bij bent ~ Chris Rachel Spatz

Dag 1 De vluchten

Air Europa brengt ons via Madrid naar A Coruña in Galicië.

We landen in A Coruña in volle zon. Die hartverwarmende verwelkoming is evenwel geen lang leven beschoren. Het licht heuvelachtig, heel groene landschap doet ons denken aan Ierland, dat we nooit bezochten. De huizen roepen bij mij herinneringen op aan Tsjechië. Bus Alsa A4 brengt ons van de luchthaven naar het busstation in de stad, rechtover de Corte Inglés (winkelcentrum). Ondertussen regent het pijpenstelen, het wordt donker en ons logement lijkt op Google Maps verder dan we de volgende dag zullen ontdekken. Een taxi is in deze natte omstandigheden dan ook de enige verstandige optie.

Hostal Saudade Cafetaria Vriendelijke ontvangst. We starten met een biertje Estrella Galicia, ik alcoholvrij, alvorens onze intrek te nemen. Eenvoudige, kraaknette kamer, ruime badkamer helaas met een dampafzuigsysteem waarvan het geluid doet denken aan een betonmolen in volle actie. Bij het ontwaken ontdekken we de mooie groene omgeving.

Dag 2 Exploratie van de stad

Bus A2 naar het centrum van A Coruña. De langste boulevard langs haven en de Atlantische Oceaan vind je in deze stad (13 km!). Parken alom met prachtige bomen. De aaneengeschakelde witte façades, zowel langs de zee als in de oude binnenstad, met loggia's, in sommige reisgidsen aangeduid als galeries, ogen spectaculair.

We gaan op zoek naar Markante Vrouwen

Maria Pita (1565-1643) was een Spaanse vrouw, die bekend werd door haar actieve rol in de verdediging van de stad A Coruña tegen de Engelse admiraal Francis Drake. Volgens de overlevering vocht María als een ware leeuwin om haar stad te verdedigen. Haar huismuseum is helaas gesloten voor renovatie.

Raar dat Googleman haar niet vergelijkt met Jeanne d'Arc, maar met de Nederlandse Kenau Simonsdochter Hasselaer.

Moeten we nu weer op zoek naar die zestiende-eeuwse Hollandse freule die als scheepsbouwster en houthandelaarster bekend werd en door de legende over haar verzet bij de verdediging van Haarlem tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Maar we reizen om te leren, nietwaar.

Het huis van de volgende markante madame Emilia Bardo Razan gaat pas om 17 uur open, voor ons rijkelijk laat.

Zij stond op de barricades voor het feminisme (1851 - 1921). Ze was gravin van Pardo Bazán, romanschrijfster, journaliste, literair criticus, dichter, toneelschrijver, vertaler, redacteur, professor en docente die het naturalisme in Spanje introduceerde. Een mondvol. Ze was een pionier in haar ideeën over vrouwenrechten en feminisme. Haar bekendste roman is Los pazos de Ulloa (Het landgoed Ulloa) uit 1886.

María Rosalía Rita de Castro (1837-1885) was een Spaanse dichteres en romanschrijfster die zowel in het Galicisch als het Castiliaans Spaans schreef.

In de 19e eeuw werd het Galicisch gedegradeerd tot een gesproken taal. Rosalía genoot nooit een goede gezondheid, schijnbaar was ze vanaf haar jeugd voorbestemd voor een vroege dood. Ze droeg een boek op aan haar huisarts en noemde zich "Zijn eeuwige patiënt". In A Coruña werd een theater naar haar vernoemd.

Ook haar huis is gesloten wanneer we ervoor staan.

We ontmoeten haar zowat overal tijdens deze tocht door Galicië.

Exploratie van het historisch centrum

Zoals in Montmartre zijn er in het oude centrum van A Coruña enorme trappen. De Calle de la Sinagoga is de enige knipoog naar een vroegere Joodse aanwezigheid. La copine koopt een maandkalender, niets speciaals op zich, maar bij elke oude foto van de stad staat per dag vermeld wat er in een ver verleden geschiedde op die plaats. Op 14 november (dag van ons bezoek) 1956 werd het eerste verkeerslicht geïnstalleerd voor de obelisk.

Kerken verschijnen her en der in de oude binnenstad en wat raar is, bijna allen zonder kerktoren en ook geen kruis op de vlakke top. Hadden ze geen centen meer? Het kruis staat dan vaak vooraan op een sokkel of ze hebben het op een dak geplaatst. Het ziet er echter even petieterig uit als een mini piemeltje in het kruis van een stoere vent. Stijlvoller gezegd, het past niet bij de grandeur van de kerk.

De overdekte markt San Augustin lijkt half uitgestorven. Wanneer we de reden daarvan vragen aan een verkoper, trekt hij zuchtend de schouders op en zegt dat er velen, nadat ze op pensioen zijn gegaan, geen opvolgers meer hadden. Onder de markthal is een moderne supermarkt. Die zal ook wel de bovenstaande oudere standen leeggezogen hebben.

We passeren langs een groot gebouw, aan de zeeboulevard gelegen en vragen ons af wat het is. La copine is zo euvel om op exploratie te gaan, ik laat haar maar doen. Het blijkt de universiteit te zijn en we kunnen er lunchen met 'vue sur mer', lekker en voor een prikje. Het is de man aan de balie zelf die ons dit suggereert. We verwijlen in A Coruña in een cocon van vriendelijkheid en gastvrijheid.

Conclusie: A Coruña is een heerlijke stad die 'grosso modo' in één dag valt te ontdekken. Iets wat de bevolking van de cruiseschepen, die hier halthouden, ook doen. Veel andere toeristen ontmoeten we niet. Alvast een prachtige intro van onze trip doorheen Galicië.

Dag 3 Ferrol

We verkiezen de lange rit tussen A Coruña en Ferrol boven de snelweg. Op een moment rijdt de bus als het ware op het water. Op een lage brug lijkt het of we links en rechts de zee bijna kunnen aanraken.

Koppig als we zijn vatten we de weg naar ons gastenverblijf Hotel Parador de Ferrol te voet aan en doorkruisen meteen heel het stadje. We vragen 'den ange' om het droog te houden tot we er zijn.

Het is wel een vrij lange tocht. Ook hier vrij lege terrasjes in de stad en ontbreekt het 'joyeux' van Zuid-Spanje ondanks de vriendelijkheid van de mensen. Toevallig ontmoeten we een jongen die in de Parador werkt. Net op het moment dat we ons hotel bereiken begint het te regenen. Merci mon ange!

De lobby en de aanpalende salons stralen meteen het sfeertje uit van de jaren 1928, jaar dat het huis een parador werd. Het is een prachtig typisch Galicisch herenhuis met uitzicht op de zee. Vanuit onze kamer met een gezellig en afgesloten balkon, wat super is in deze natte tijden, hebben we een panoramisch uitzicht op de arsenalen en de zeemonding.

We lunchen ter plekke en gaan meteen daarna op stap op zoek naar een oude 18de-eeuwse stadsmuur van het fort van San Juan. Ook hier onderweg een kerk met een 'pietluttig' kruisje op de top. We vragen een heer de weg naar de muur en meteen is hij onze gids voor een uurtje. Even opmerken dat we in Galicië heel wat super verzorgde, gedistingeerde en charmante oudere heren ontmoeten!!!

Verrassend is dat we door een uitgestorven wijk wandelen, waar op sommige plekken de natuur het al heeft overgenomen van de gebouwen. Dat lezen we in geen enkele reisgids of op het internet. Sommige gevels kunnen zo figureren in een spookfilm. Op het eigenste moment dat we terug aan het hotel zijn, vallen de eerste druppels. Nogmaals, merci mon ange! Gelukkig hebben we tijdens onze voettocht vanaf het busstation kennis gemaakt met het centrum van de stad. Het is geen straf in onze grote, gezellige kamer te verblijven en vanuit onze loggia te kijken hoe de lichtjes van de stad worden aangestoken. Op de achtergrond speelt Klara Continuo.

Dag 4 Lugo

Na een vorstelijk ontbijtbuffet in ons Hotel Parador de Ferrol rijden we in de gutsende regen met een taxi naar het busstation van Ferrol. Het is één van de triestigste busstations ooit gezien. Vervolgens met Monbus van Ferrol naar Lugo. De regen valt de volgende twee uur met bakken uit de lucht. Al lachend vraag ik mon ange om ons ten minste droog in Lugo naar het, vlakbij het busstation gelegen, hotel Exe Puerta San Pedro te laten gaan. Wie niet vraagt, niet wint. We stappen uit en op dat eigenste moment komt de zon erdoor en stopt de regen. La copine en ik geloven onze ogen niet. Het voelt zelfs warm aan. Toeval uiteraard, maar 'Gracias, mi ángel!' 'We missen alleen nog een regenboog,' voeg ik er onverzadigd aan toe.

We droppen onze bagage in alweer een aangename kamer met comfortabele bedden en duiken meteen de stad in, of beter gezegd erop. Het historische centrum wordt totaal omarmd door de elf meter hoge Romeinse vestingmuren met tien doorgangspoorten en 85 torens, zo'n 2,5 km van omtrek en je kan erop lopen.

Veel daken van huizen zijn belegd met leien. Sommige huizen zijn zo levensmoe dat je vreest dat hun dak het elk moment zal begeven. 'De scheluwte der muren', zoals een poëet me ooit in een gedicht toestuurde is evenwel heel fotogeniek. Een schuchtere regen wisselt af met een poging van de zon om erdoor te komen.

Ook hier huizenrijen met de zogenaamde galerijen zoals in A Coruña. Amaai als je hier ramen moet lappen.

De kathedraal van Lugo, officieel de Catedral de Santa María de Lugo, is UNESCO-werelderfgoed en een belangrijke halte op de Camino Primitivo, de oudste pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. De route van ongeveer 321 km is een van de zwaarste, vanwege de vele steile klimmen en afdalingen in het bergachtige terrein.

Plaza del Campo meteen barokke fontein is de navel van de straten met restaurantjes. We ontdekken de rue des Bouchers van Lugo.Ooit lag hier het Romeinse Forum. De meeste huizen zijn achttiende-eeuws, met kenmerkende grote bogen onderaan de gevels.

Het Plaza Mayor is een van de grootste pleinen van de stad en ligt net achter de grote kathedraal. Op een kiosk staan oudere reizigers uit Tarifa in Andalusië te zingen en gek te doen.

We lunchen met chipirones, kleine, malse pijlinktvisjes die populair zijn in de Spaanse en Baskische keuken. Ze zijn delicater dan grotere inktvissen.

Dag 5 Opweg naar Santiago de Compostela

Soms werkt den ange wat met vertraging. Tijdens de busrit van Lugo naar Santiago de Compostela krijgen we een volle regenboog, evenwel moeilijk op foto vast te leggen. In onze Hostal Alda Catedral in de rua do Franco kunnen we onze kamer omwisselen voor een met een terras van waar we zelfs de toren van de kathedraal zien. Het klokkengeluid nemen we er graag bij. Ligging kan niet beter.

Er is op de middag en 's avonds een mis in de kathedraal. We moeten er toch wel eens een bijwonen. De grote façade van de kathedraal staat in de schaduw en op het plein ervoor zijn werken aan de gang.

Nader bekeken zijn het voorbereidingen voor Kerstmis met het aanleggen van fake heuveltjes en dito stalletje waarin het Kindje zal geboren worden. We maken ook de erectie van een van de grote kerstbomen mee. Aan de andere kant van het plein staat het Hotel Parador in de steigers en oogt nog lelijker dan het Centre Pompidou in Parijs. Da's dus geen triomfantelijke intocht. De ingang van de kerk is trouwens aan de andere kant.

Het binnenkomen van de donkere kerk is ronduit ontgoochelend, je hebt niet meteen zicht op de middenbeuk. De banken konden zo uit een Ikeawinkel komen. Onder een hemel van uitstekende orgelpijpen die eruitzien als monden van kanonnen en engelen met lelijke smoelen horen we wel een priester een Bijbels verhaal van Barmhartigheid vertellen op een wijze alsof hij een sprookje vertelt. Het is het enige magische dat ik ervaar.

La copine is dezelfde mening toegedaan. Ik heb helemaal geen religieuze of spirituele ervaring in dit heiligdom, iets wat ik bij het rijden in een regenboog wel had. Alsook op het moment dat na die twee uren gutsende regen de zon doorbrak op het moment dat we uit de bus stapten. Zelfs mon ange is het ermee eens.

Dat soms bengelende wierookvat waarover zo gesproken wordt, hangt op een hoogte klein te wezen. Gelukkig zagen we het beter in een etalage. We wachten zelfs niet af of het zal zwaaien vandaag en verlaten de 'kerk voor de mis uit is', zoals de uitdrukking ook in andere context wordt gebruikt.

Dag 6 Santiago de Compostela door een 'rozere' bril

Het zien hoe pelgrims elkaar begroeten, het ontbijten in het nabije klooster, de opnames van een ludieke tv-serie met nonnen rondom de kerk meemaken…. laten een grotere indruk na dan die misviering.

Een hoogtepunt is het bezoek aan het moderne en interessante museum met de geschiedenis van de pelgrimages.

In etalages staan miniatuur opslaghuisjes zoals we overal onderweg hebben gezien. Hórreos, graanschuurtjes op poten. Ze slaan er graan, maïs, groenten en andere gewassen in op; de pootjes beschermt het huisje tegen knaagdieren en vocht.

De ingrediënten (zonder meel) en de bereiding van de typische Torta (of Tarta) de Santiago (een amandeltaart) zouden volgens sommigen Joods van oorsprong zijn.

De eerste beschrijving van de taart stamt uit 1577. Ze wordt gedecoreerd met een afbeelding van een kruis van de Orde van Santiago. Deze orde is opgericht om pelgrims bescherming te bieden, zoals de Orde der Kruisvaarders bescherming bood aan deelnemers van de Kruistochten. Ik vind de taart te zoet en te zwaar.