Gaasbeekse Vertellingen door Sarah De Grauwe
Gastblog van Gust Charrin
Het kasteel van
Gaasbeek in het Pajottenland van Vlaams-Brabant is een idyllisch en
sprookjesachtig kasteel. Het had zijn oorsprong in de 13e eeuw en
heeft er nu een geschiedenis van 800 jaar achter de rug. Menigmaal werd het
verbouwd. Maar wie waren zijn opeenvolgende bewoners? Dit kom je te weten in
het boek van Sarah De Grauwe "Gaasbeekse Vertellingen" dat recent
verscheen bij uitgeverij Pelckmans.
Duik in de rijke geschiedenis van het kasteel met 27 boeiende verhalen. Verwacht geen droge opsommingen van feiten, maar levendige vertellingen over de opmerkelijke bewoners, bezoekers en andere figuren die het kasteel tot leven brachten. Sarah geeft deze historische persoonlijkheden een stem én een gezicht, gebaseerd op uitgebreid bronnenonderzoek van dagboeken tot brieven. Je leest over liefde, overspel, verspilling, moord, verraad en samenzwering. Soms hanteert Sarah een geromantiseerde bewerking van de brontekst, wat de leeservaring nog meeslepender maakt.
We beginnen bij de Hertogen van Brabant, maken een woelige tijd mee, leren een Italiaanse aristocratische familie – Arconati Visconti – door en door kennen en volgen hoe de laatste eigenares, de excentrieke Franse republikeinse, antiklerikale Marie Peyrat het kasteel in 1921 verkoopt aan de Belgische staat.
Ook het kasteel zelf vertelt in feite zijn verhaal over haar metamorfose van versterkte burcht tot een omgebouwd zomerverblijf met neorenaissance folies.
Wie van echte geschiedenis houdt komt zeker ook aan zijn trekken met onder meer de bloedstollende verhalen rond de zaak van de graven Egmond en Hoorn, en Alfred Dreyfus, de Dreyfusaffaire, het gerechtelijk schandaal in Frankrijk rond de jaren 1900.
Vooral, als anglofiel, was ik in de wolken met de verwijzing naar de Canterbury Tales van Chaucher, ook een soort raamvertellingen, en de vernoeming van The Arts & Crafts Movement in Engeland met de Prerafaëlieten zoals Dante Gabriel Rossetti, Edward Burnes en Ruskin. Voor vele auteurs onbekend zoals ooit Colin Dexter verklaarde en ze naar voren bracht in zijn Inspector Morse story's.
Ook zeer leuk is de inbreng niet alleen van de adel maar ook van de "Upstairs Downstairs" bewoners, zoals het verhaal over de kokkin van Paul Arconati "De geuren uit het verleden stijgen bijna letterlijk op". Arconati, die toch wel de meeste indruk op mij heeft gemaakt.
Tenslotte is ook de intro bij elk verhaal mooi om te lezen. We zien de schrijfster haar verhaal zoeken op verschillende locaties, meestal in Brussel. Zo leren we nog dat het Ter Kamerenbos is genoemd naar de Kamer van Maria "Camera Mariae".
Een absolute aanrader: dit vlot geschreven boek over een kasteel gelegen in het Vlaamse Toscane, volgens vele vroegere bezoekers.
